Texts
Als je kijkt naar tekeningen van Selma Dronkers wordt je meegevoerd in haar perspectief op de wereld, waar verandering een constante lijkt te zijn en alles dat verschijnt net zo goed verdwijnt. Haar verblijf op open zee bracht haar inzicht in de schoonheid van een wereld zonder horizon, van golven die verschijnen en verdwijnen, zich veranderlijk herhalen en waar de focus naar binnen keert.
De lagen van lijnen creëren meerdere vormen en door middel van een spel van ruimte, licht en donker ontstaat er een afbeelding waarbij je blik telkens veranderend is. Voor Upscale Galerie zal Selma haar onderzoek herontdekken en zich laten lijden door het werk dat ontstaat in een nieuwe context.
Tekst door Upscale Galerie 2024
In essence, a work is unfinished.
It can continue to grow, change, fall apart or dissolve.
Eternal and transitory at the same time.
Where one drawing stops and continues on another
surface is usually when total equilibrium is in place,
seems to be approaching or just when it has just passed.
The drawings unfold slowly.
Very careful considerations and decisions go together
with intuitive interventions and coincidence.
I believe in provisionality in ever-changing order.
This realization deepened during extended stays at sea with the parallaxes,
where everything is in motion, where everything
every moment is different than it seemed, where everything appears and disappears again.
There is no horizon when, at the open sea, the ocean and sky merge.
Not being able to focus because there is nothing to focus on.
What first seemed oppressive turned out to be liberating.
The basics of drawing fascinate me:
How repeated lines form a surface.
How the different layers create space.
How the image slowly reveals itself
and how the layers take time for the viewer to see.
In wezen is een werk onaf.
Het kan doorgroeien, veranderen, uit elkaar vallen, oplossen.
Eeuwig en vergankelijk tegelijkertijd.
Waar een tekening stopt en verder gaat op een andere
ondergrond is meestal wanneer totaal evenwicht in
aantocht lijkt te zijn of juist wanneer dit net gepasseerd is.
De tekeningen ontstaan via de weg van de geleidelijkheid.
Zeer zorgvuldige afwegingen en beslissingen gaan samen
met intuïtieve ingrepen en toeval.
Ik geloof in voorlopigheid, in steeds veranderende orde.
Dit besef verdiepte zich tijdens lang verblijf op zee met de parallaxen, waar alles in beweging is, waar alles
elk moment anders is dan het leek, waar alles verschijnt
en weer verdwijnt.
Op open zee: geen horizon omdat water en lucht in elkaar
overgaan. Niet kunnen focussen omdat er niets ís om
op scherp te stellen.
Wat eerst benauwend leek, bleek bevrijdend.
De grondbeginselen van het tekenen fascineren me:
Hoe herhaalde lijnen een oppervlak vormen.
Hoe er meer of minder ruimte tussen de lagen ontstaat.
Hoe het beeld zich langzaam prijs geeft en de lagen tijd vragen
om gezien te worden.
Ik ben in een staat van niet-weten
en verwelkom het steeds veranderende.
Selma Dronkers, a versatile artist based in Nijmegen, The Netherlands, divides her time between her land-based studio and her sailing boat, where she creates mesmerizing abstract drawings. Dronkers’ artwork is characterized by intricate layers of lines, a testament to her unique vision and talent.
Dronkers has spent considerable time living in various countries, cities, and villages, an experience that has shaped her perspective on the world. She firmly believes in the existence of infinite realities and truths, each unique to the individuals who perceive them.
Although Dronkers has a background in working with textiles as an art form, she identifies primarily as an artist rather than a designer. While she does not intentionally seek to incorporate textiles into her work, her creative process often leads to outcomes that resemble textile-like forms.
The artist’s objective does not center on achieving a fixed result based on preconceived patterns or anticipated outcomes. Instead, Dronkers’ focus is on the process itself, which she highly prioritizes. While the resulting form and texture are noteworthy, they are of secondary importance. Selma aspires to remain in a state of not knowing, as it allows for the emergence of fresh discoveries.
For over a decade, Dronkers has embraced a semi-nomadic lifestyle, spending several months each year aboard her sailing boat. This intimate connection with the sea has left a profound impact on her artwork, as she navigates ever-changing environments where nothing is as it seems.
Her time at sea has taught Dronkers the value of observation and attentiveness to nature. This attentiveness is reflected in her drawing process, where intuition and deliberate decision-making harmoniously coexist, revealing the intricate beauty of her work as it gradually unfolds.
The Intricate Beauty: Selma Dronkers’ Abstract Drawing Process
Selma Dronkers specializes in creating abstract drawings characterized by layers composed of intricate lines. Dronkers is captivated by the way these lines can unintentionally form a textile-like surface, eliciting a desire in viewers to physically touch the drawings. The artist employs various materials, including markers, fineliners, pigment ink, and occasionally colored pencils, to create her works on diverse surfaces such as paper, hdf, wood, and canvas or linen.
In Dronkers’ art, each layer is constructed of numerous lines, necessitating that viewers take the time to observe and discern different perspectives. Time plays a crucial role in both the creative process and the viewer’s experience. Her abstract compositions reflect her personal experiences at sea, exploring the concept of multiple ways of seeing.
A unique characteristic of Dronkers’ work is that it encourages viewers to concentrate on one or a few layers at a time, rather than attempting to perceive all layers simultaneously. The artist draws inspiration from fully immersing herself in nature, as she finds the experience analogous to the act and process of drawing. Just as she must adapt to nature while sailing, Dronkers attentively listens and observes during the drawing process.
Dronkers also finds motivation in the philosophy of Agnes Martin, a renowned artist who believed in the importance of living through inspiration. Martin’s words, “Living by inspiration is living” and “I paint about perfection that transcends what you see – the perfection that only exists in awareness,” profoundly resonate with Dronkers and influence her artistic approach.
Balancing Acts: Selma Dronkers’ Diverse Artistic Environments and Inspirations
It is crucial to highlight the optimal working environment that Selma Dronkers has cultivated, which significantly contributes to her artistic journey. Dronkers divides her time between a residence in the heart of a small city and her 30-foot classic sailing boat, providing her with a harmonious balance. This arrangement allows her to exhibit and sell her artwork for a portion of the year while dedicating the remaining months to traveling and immersing herself in nature. The artist’s resourceful utilization of her compact floating studio enables her to continue creating art even while journeying.
During Dronkers’ tenure at the art academy, the focus was on experimentation, with less emphasis on traditional skills, such as rendering a horse accurately. It was later, at another art institution, that she honed her skills in drawing from life. This experience facilitated the development of her predominantly abstract style, grounded in a strong foundation of life drawing and painting.
Dronkers’ artistic interests include the work of Brice Marden, particularly his explorations of light, color, surface, and calligraphic gestures. Upon encountering the I Ching’s concept that “everything turns into its opposite in the long run,” she recognized the manifestation of this principle in her own drawings. Graphite pencil’s diffuse surfaces demanded clarity, while the rigidity in her compositions necessitated fluidity, and the use of color called for the contrast of blacks and whites. In addition to her visual influences, Dronkers derives inspiration from writing, particularly through her newsletter, which offers an opportunity for reflection and contemplation on the evolution of her creative practice.
Sailing Towards New Horizons: Selma Dronkers’ Future Endeavors and Aspirations
Selma Dronkers and her musician partner have devised an innovative plan to offer sailing adventures for artists seeking to immerse themselves in the sublime interplay between the sea and the sky. This pilot program is slated to commence in the upcoming summer, enriching the lives of its participants by fostering a unique connection with nature.
In addition to this venture, Dronkers is contemplating the utilization of environmentally friendly materials in her artistic pursuits. This conscientious approach seeks to balance the integrity of the drawing process with a commitment to ecological sustainability. As she embarks on her sailing expedition next summer, Dronkers plans to explore the realm of pinhole photography and experiment with the cyanotype technique.
For Dronkers, art is synonymous with a vibrant and fulfilling existence. Embracing nature and artistic expression allows her to remain grounded and maintain a sense of playfulness. The artist takes pride in her continued learning and her willingness to venture into the unknown. Open to unforeseen experiences, she eagerly anticipates the adventures that await her through her drawing endeavors.
Text published on AATONAU and written by Angela Li
Be like water | 像水一样
Tekst door Wim Kranendonk voor zijn galerij van de tekenkunst
SELMA DRONKERS
woont en werkt in Nijmegen – een online presentatie met werk van Selma Dronkers vraagt van de kijker een inspanning. Op het scherm verschijnen beelden van gelijkmatige veranderlijkheid, zonder aanvang of einde. Wat ongezien blijft is het formaat, klein en compact, in een enkele blik te omvatten, en de rand die dikte heeft en kleur, waardoor men eerder een object waarneemt dan een immaterieel beeldvlak. De getekende lijnen maken door hun contrast en kleurintensiteit de indruk fysiek op het oppervlak te liggen in plaats van te naderen vanuit een fictieve diepte. Zij bieden weerstand tegen wat zich door de fijn gesponnen, bijna geledingloze compositie onvermijdelijk aandient: een effect van optische menging, een suggestie van grenzeloze uitbreiding. De resulterende spanning toont zich als onvatbare schoonheid.
Tekst geschreven door Nico Huijbregts pianist, componist en beeldend kunstenaar.
De tekst is geschreven vanuit zijn visie op het werk: tijdens een aantal atelierbezoeken waarbij hij alleen was met de werken en in zijn studio nog verfijnd en verdiept. De tekst is ook te lezen in het boek Vrije kunst in Nijmegen met werk van 99 Nijmeegse kunstenaars. (49,95)
Kiemcel en kosmos
bij het werk van Selma Dronkers
Vooraf aan het atelierbezoek geeft Selma me een voorzichtige waarschuwing: ‘Dat er tekeningen aan de muur hangen wil niet zeggen dat ze af zijn’ – maar wanneer ik omringd ben door haar werk blijkt ‘af’ al snel een hachelijk begrip.
Aan een muur hangen frêle en fijnzinnige potloodtekeningen. Aan een andere muur stellige tekeningen gemaakt met blauwe verfstiften. Rondom mij, hoog aan de wanden, hangen talloze foto’s op briefkaartformaat van luchten, hier leeg, daar met machtige wolkenpartijen. En op een van de tafels liggen tekeningen van soms nauwelijks zichtbare, dicht op elkaar geplaatste verticale kleurpotloodlijnen.
Soms is een vel papier tot aan de randen volgetekend met krasjes en vlekjes. Soms ook blijven er stukjes en stukken wit uitgespaard: gaten van licht die nu eens opkomen, dan weer in de diepte verdwijnen.
Deze tekeningen en foto’s dwingen mij onmiddellijk mijn eigen perspectief te bevragen: waar sta ik als ik kijk naar al deze werken? Kijk ik naar iets dat als door een microscoop extreem vergroot is, openbaart de kunstenaar met deze werken een werkelijkheid die het blote oog nooit kan waarnemen – of: zweef ik als een vogel honderden kilometers boven landschappen van welke de details van menselijke maat verdwijnen en opgaan in grotere overweldigende structuren en vormen?
De microscoopblik maakt dat alles dat aan zo’n tekening te zien is zich naar binnen toe, a.h.w. in het papier beweegt, niet snel maar op een vertragende manier. De blik van de vogel daarentegen maakt dat dit alles zich expansief buiten de grenzen van het papier uitbreidt, alsof je kijkt in de kern van een explosie die op exact dit moment losbarst en waarvan je de enorme wervelingen buiten de vier zijden van het papier welhaast moet volgen.
Deze werken, hoewel natuurlijk begrensd door de rechthoekige en soms vierkante formaten van het papier, dulden geen grenzen. Hun optische zichtbaarheid gaat gepaard aan hun even belangrijke onzichtbare voortzetting, ver naar binnen, of juist ver naar buiten toe.
Je zou het kunnen vergelijken met het kijken naar iemand: alles wat hij of zij is, is een optelsom van wat je ziet en dat wat je niet ziet, d.i. de resonanties die deze persoon oproept zowel in jouzelf als in de werkelijkheid en de tijd die ver buiten deze persoon liggen.
Kijk ik naar al deze tekeningen, dan gebeurt mij hetzelfde: wat ze mij tonen, hun stoffelijke beeltenis, resoneert zoals geluid en licht in een ruimte of lichaam resoneren. En niet alleen de tekeningen, ook de snapshots van wolken weten dit te bewerkstelligen: een klein stukje lucht wordt door de camera steeds heel dichtbij gehaald. Onmiddellijk weken deze foto’s het landschap en de situatie in je geest los die bij precies dit stukje lucht hoort en zonder moeite plaats je jezelf onder dit fragment hemel. Hier laat je je de koelte welgevallen. Daar zet je je schrap tegen de wind. En hier geef je je lui over aan de hitte. Daar weer verberg je je diep in je jas tegen de kou. Ieder stukje lucht komt zo dicht op je huid. Maar tegelijkertijd ook bevindt het zich op grote afstand van je: immens is het luchtruim, onmogelijk dat jij, nietig wezen, het in zijn geheel ooit kan omarmen.
Met een grote precisie wordt deze wereld van cel en kosmos trefzeker verbeeld in de tekeningen: er lijkt geen krasje of vlekje of vorm verkeerd gezet. Nergens een voorzichtige schetslijn te zien. Nergens een teken van wegpoetsen of gummen. Eén lijntje, of één vlekje, of één krasje, of één veeg lijkt aan het begin van iedere tekening neergezet als was het een eerste kiemcel. Dan deelt deze zich, in weer zo’n lijntje, zo’n vlekje, krasje of veeg. Het bedachtzame oog van de kunstenaar stuurt de hand en celdeling na celdeling groeit het werk als een levend organisme. En ook al komt er bij ieder afzonderlijke tekening het moment waarop de kunstenaar dit organische groeiproces staakt, en dus het begrip ‘af’ zich aandient, zodra een ander, ik of jij, een blik op één werk werpt, deelt zich iedere cel weer verder.
En ook al oogt iedere handeling in dit werk even raak, het zetten van die lijn, die vlek, of die kras, legt slechts een zoveelste fractie bloot van een groter geheel dat steeds verder ontrafeld wordt: de kunstenaar zet deze affe middelen in juist om iets te verbeelden dat zijn voleinding nog lang niet nabij is, misschien in wezen wel altijd onaf zal blijven.
Hoewel alle werken een trage naar binnen gekeerde beweging ofwel onrustige expansie in zich dragen, is de beweging in de potloodtekeningen veel meer verstild dan in de blauwwitte werken met verfstift: de krijtachtig blauwe kleurvlakken en het harde wit van de uitsparingen daar vormen onderling een scherp contrast en zijn op die manier veel meer opdringerig. Het is alsof hier steeds weer een moment van de oerknal wordt weergegeven, terwijl in de potloodtekeningen met hun zachte grijstonen we veeleer naar de natrillingen ervan kijken.
Op een van de tafels in het atelier liggen een aantal kleinere potloodtekeningen, ditmaal in kleur. Allemaal laten ze hetzelfde zien: verticale smalle lijnen pal naast elkaar geplaatst. En dat in die typische kleurpotloodkleuren die nooit in staat zijn om hard, scherp of schreeuwerig zich aan ons op te dringen. Ieder geel of roze of blauw of groen blijft altijd zacht fluisteren, hoe hard je er ook mee zou krassen. Zo, in verschillende schakeringen naast elkaar, vormen ze soms een stil verloop van licht dat eindeloos door kan trillen, soms ook maken ze contrastrijker maar nog steeds gedempt rechthoekige vlakken, duidelijk afgebakend. Waar het overige werk opvalt door een beheerste en gecontroleerde grilligheid, is hier opnieuw diezelfde controle en bedachtzaamheid te zien maar nu toegepast op een nog verder geïsoleerd deel van de werkelijkheid: het licht. Nauwgezet zijn alle kleurlijnen in gelijke lengte naast elkaar gezet, maar statisch is hun voorkomen allerminst. De lichtvlakken die deze verticale lijnen oproepen zweven boven hun drager en veroorzaken opnieuw dat wat mij tijdens het kijken naar het andere werk steeds overkwam: nu eens wordt je blik naar binnen getrokken, als in de kleinste kern die de complete wereld van de kunstenaar bevat, dan weer word je meegenomen in de herhaling die deze vlakken licht suggereren: alsof ze zich onbeperkt zullen voortplanten buiten de grenzen van het papier waarvan ze los lijken te komen.
Omdat ik deze tekeningen zie ligt het erg voor de hand om de nadruk te leggen op het licht – maar net zo nadrukkelijk als het visuele dringt zich tijdens het kijken naar dit werk bij mij voortdurend het hoorbare op: in de blauwe verfstifttekeningen de oerknal, in de zachtgrijze potloodtekeningen de resonanties daarvan in de ruimte en de tijd, en tot slot: in deze kleurpotloodtekeningen de opheffing van tijd en ruimte: ik staar hier naar een eindeloze grondtoon waarin alles tot rust weerkeert.
Maart 2016
De tekening en de tekst zijn onderdeel van het boek 99+1.
Er zijn nog exemplaren te koop, pijs €49,50. Artikel in de Gelderlander kijk hier. In het AD hier.